تقویم به ما نشان می‌دهد که تابستان کم‌کم دارد بساطش را توی چمدانش می‌گذارد؛ روزهای بلندش را، آفتاب گرمش را، میوه‌های رنگ تا رنگش و البته تعطیلی مدرسه‌هایش را! امّا خب این تابستان با بقیه تابستان‌هایمان فرق داشت، چراکه مسافرت و تفریح‌های معمولی تعطیل بود و فرصتی برای اینکه پایمان را از در خانه و شهرمان بیرون بگذاریم، نداشتیم؛ امّا قصه همین جا تمام نمی‌شود. خیالمان همیشه کلی از این فرصت‌ها داشته و دارد؛ یعنی کلی بلیت توی دست خیالمان هست که می‌تواند با هر کدامشان به هر گوشه‌ی دنیا و حتی به هر زمان و تاریخی که بخواهد، برود و ما را هم با خودش ببرد؛ امّا سفر با هم‌سفر خوب، مزه‌ی دیگری دارد، از آن مزه‌هایی که طعم خوشش تا مدت‌ها زیر زبان آدم می‌ماند.
جمع‌کردن سکه‌ها کلی سروصدا دارد و وزنشان هم که کم نیست، برای همین پول توجیبی بچه‌های آن موقع وقتی تبدیل به پس‌انداز می‌شد هم سروصدایش زیاد بود و هم وزنش؛ امّا وارد بقالی محله‌مان می‌شدم با خریدن مرکب و قلم جیب و روحم سبک می‌شد، اوج می‌گرفتم و تا خانه می‌دویدم تا سریع‌تر به کاغذ رسیده و نوشتن را شروع کنم.
پرستو علی‌عسگرنجاد- نقشۀ روسیه را در ذهنتان پهن کنید. مرغ خیالتان را پر بدهید تا پایتخت این کشور. آرام پرواز کنید تا منارۀ نوک‌تیز کلیسایی قدیمی در قلب مسکو. از پنجرۀ بلند خاک‌گرفتۀ نزدیک مناره، به داخل کلیسا نگاه کنید. حالا باید «میخائیل ایوانف» را ببینید؛ کشیشی در ردای بلند سیاه، احاطه‌شده میان صدها، بل هزاران جلد کتاب خطی قدیمی. همان‌طور که معلوم است، این کشیش، علاقۀ شدیدی به جمع‌آوری نسخ خطی و کتب قدیمی دارد، اما خودش خبر ندارد این علاقه، پای او را به چه ماجرای هیجان‌انگیزی باز خواهد کرد. حواستان باشد از مناره فاصله بگیرید که الآن است که ناقوس‌ها به صدا دربیایند!
پرستو علی‌عسگرنجاد-قرن‌هاست بزرگان و علمای جهان اسلام در مدح امیرالمؤمنین علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السلام، سطرها قلم زده و بیت‌ها سروده‌اند. جای تعجب ندارد. شما هم حتماً بخشی از این نوشته‌ها و سروده‌ها را خوانده و شنیده‌اید. اما اگر کسی از آیینی دیگر، بزرگ‌تر از آن، عالمی از دینی دیگر، زبان به مدح امیرالمؤمنین باز کند و آیینه‌ای مقابل شخصیت عظیم او بگیرد، آن‌وقت قضیه فرق می‌کند و تصویری که در آینه می‌بینیم، تازه و بدیع است؛ درست مثل اتفاقی که در رمان ابراهیم حسن‌بیگی افتاده.
از روزی که چشم‌هایمان را باز می‌کنیم، هر کدام بقچه‌ای تمیز و البته خالی زیر بغلمان داریم. هر بار که با یک تجربه و اتفاق جدید روبه‌رو می‌شویم بخشی از آن را داخل بقچه نگه می‌داریم، اسمش را می‌گذاریم تجربه و منتظریم یک روز دوباره سراغش برویم. دنیا پر از این بقچه‌هاست. بقچه‌هایی که متعلق به افراد مختلف است. اصلاً همه قصه و داستان‌هایی که می‌خوانیم در حقیقت رونمایی از محتویات یک بقچه است. یکی از اوّلین انگیزه‌هایی که باعث می‌شود سراغ بقچه‌های قدیمی برویم حس ماجراجویی ماست. وقتی از اوّل تا آخر یک انتخاب، یک تصمیم و یک مسیر را می‌توانیم ببینیم برایمان جالب می‌شود. وقتی داریم تاریخ را نگاه می‌کنیم.
استفاده از این بقچه‌های تاریخی چه کمکی به ما خواهد کرد؟ شما در چه مواقعی سراغ بقچه تجربه دیگران می‌روید؟ بگذارید صاف و پوست کنده از دکتر محمدی سیرت بپرسیم که چرا باید برنامه‌ای ریخته و تاریخ را بخوانیم؟
سال ۱۴۱۴ خیلی دور از ما به نظر می‌آید. آن‌قدر دور که شاید اصلاً نتوانیم خودمان را تصور کنیم که آن وقت چطور هستیم، کجاییم، چه کار می‌کنیم. تا آن سال تقریباً چهار دولت آمده و رفته‌اند، کلی شبکه به صداوسیما اضافه‌شده، جمعیت ایران شاید بیش‌تر از صدوده میلیون شده، کنکور یک‌طورهایی نیم‌بند شده، دوربین موبایل‌ها شانصد مگاپیکسل کیفیت دارند ...
بعضی سؤالات در گوشه‌های مغزمان هستند و یافتن پاسخ برای آن‌ها را همیشه به یک موقعیت گسترده و وقت وسیع پاس داده‌ایم. مثلاً، این سؤال خیلی جدی که وقتی ما عقلمان کامل است و می‌توانیم در مراحل مختلف زندگی با نیروی عقلمان مشکلات را حل کنیم و یا می‌توانیم از دیگرانی که در مسائل تجربه و علم بیشتری دارند راهنمایی بگیریم دیگر چه نیازی به قرآن داریم؟
باغداران و کشاورزان آدم‌های دقیقی هستند. شش دانگ حواسشان را جمع می‌کنند که زمان هیچ‌کدام از کارهای مربوط به محصولات را از دست ندهند. برای اینکه محصول خوبی برداشت کنند، دست‌دست‌نکرده و کارها را به فردا موکول نمی‌کنند. برای جمع‌آوری بعضی محصولات حتی ساعات هم مهم هستند مثل محصول ارزشمند زعفران. باغداری که برای سم‌پاشی درختان دست‌دست‌کرده و وِرد زبانش این باشد که حالا بعدا انجام می‌دهم به‌زودی آفت از سروکول درختانش بالا می‌روند. اگر برای هرس‌کردن درختان دیر اقدام‌کرده و فرصت را از دست بدهد حتماً بر روی میزان محصولی که برداشت می‌کند تأثیر خواهد گذاشت. کشاورزی که در فصل برداشت زعفران تا لنگ ظهر بخوابد گل‌های بی‌کیفیتی برداشت می‌کند و چه بسا محصول آن روز را به‌کلی از دست بدهد. چقدر خوب است که همه ما یک کشاورز با تجربه درونی داشته باشیم. کشاورزی که ما را برای انجام به موقع کارها تکان بدهد، باغداری که بین ما و اهمال‌کاری فاصله بیاندازد.
nojavan7CommentHead Portlet