خواندنی

هر انسانی در طول زندگی‌اش ممکن است خطا یا گناهی انجام دهد. یکی از دغدغه‌های مهم هر نوجوان این است که چطور از گناه دوری کند. «البته جوانی که سعی کند به گناه و لغزش آلوده نشود، توفیقات و نورانیّت و درخشندگی او بسیار بیشتر خواهد بود؛ همه تلاشتان باید این باشد» (1)

بعضی وقت‌ها عجیب‌وغریب می‌شویم. مثلاً ممکن است چیزی شبیه گنج داشته باشیم. بگذاریم زیر سرمان و خیلی هم از داشتنش لذت ببریم. گاهی اوقات از زیر سرمان در آورده و نگاه کنیم. زرق‌وبرق آن را ببینیم و لذت ببریم و حتی پُزِ داشتن آن را به بقیه هم بدهیم. ولی دوباره در صندوقچه را بسته و بگذاریم زیر سرمان و بخوابیم. نه اینکه آدم خسیسی باشیم یا مثلاً آینده‌نگر بوده و گنج را برای زمان مناسب و آینده پس‌انداز کرده باشیم. نه، گنج را گذاشته‌ایم زیر سرمان و کاری نمی‌کنیم چون حوصله‌اش را نداریم. حالش را نداریم گنج را به کاری بزنیم و آن را سرمایه یک حرکت درست‌وحسابی کنیم. در یک‌کلام، تنبل تشریف داریم.

 دکتر حسین محمدی‌سیرت- داشت ما را تماشا می‌کرد. طوری محو ما شده بود که حس کردم تحت تأثیر کتانی‌های مارک‌دارم قرارگرفته یا شاید هم عینک آفتابی میلاد به نظرش باکلاس بود یا لباس‌های پویان چشمش را گرفته بود. خودش خیلی معمولی بود و انگار موهایش را توی سلمانی نعمت کوتاه کرده بود. آن‌قدر معمولی بود که بچه‌ها حتی متوجه‌ حضورش نشدند ولی من برق چشم‌هایش را دیدم و راستش فکر کردم با دیدن ما چشم‌هایش برق زده. دروغ‌ چرا، چند بار هم طوری شلنگ‌تخته انداختم که کتانی‌هایم را خوب ببیند.

دکتر حسین محمدی‌سیرت- بابا داشت زیرپوستی نصیحتم می‌کرد و من مثل بچه‌های خوب گوش می‌کردم؛ چون می‌خواستم مقدمه‌چینی کنم که پول بدهد برای ثبت‌نام در باشگاه وشو.
داشت می‌گفت آلمان و ژاپن توی جنگ جهانی دوم نابود شدند اما دوباره کشورشان را ساختند.
برای اینکه نشان بدهم به او توجه می‌کنم، تأییدش کردم و می‌دانستم اینجای حرفش باید بگویم چون فنّاوری دارند.

حسین محمدی‌سیرت- تنها کسی که مامان به حرفش گوش می‌کرد، دایی بود. خوشبختانه به‌اندازه مامان سخت نمی‌گرفت ولی او هم گیر و گورهای خودش را داشت. اگر دایی واسطه می‌شد که مامان کوتاه بیاید، آن‌وقت مامان، بابا را راضی می‌کرد که برای من یک گوشی جدید بخرد.
راضی کردن دایی غول شماره یک بود و همان‌طور که حدس می‌زدم برای راضی کردن مامان، شرط گذاشت؛ باید زندگی ۱۰ دانشمند ایرانی را حفظ  می‌کردم و برایش توضیح می‌دادم!
 

پرستو علی‌عسگرنجاد- چشم‌هایتان را ببندید و خودتان را در کنار بیست‌ودو نفر از دوستانتان در ذهنتان مجسم کنید. همه‌شان هم نباید هم‌سن‌وسال شما باشند. چند نفر را پانزده‌ساله تصور کنید. چهارده، شانزده و هفده‌ساله هم حتماً بینشان باشد. خب! حالا این‌ گروه بیست‌وسه‌ نفره را از مدرسه، کتابخانه، پارک یا هر جای دیگری که می‌توانند در صلح و شادی کنار هم باشند و گل بگویند و گل بشنوند، بردارید و یک‌راست ببرید به زندان استخبارات بغداد؛ مخوف‌ترین ‌زندان عراق! آن‌هم نه در این عصر رسانه و دنیای مجازی و فنّاوری‌های دیجیتال، که در روزهای دهه شصت، بدون گوشی همراه و جی‌پی‌اس. آن‌هم نه مثل یک‌ دورهمی با لباس‌های مرتب و لبخندهای نقلی، که در لباس اسارت با ترکشی در بازو! خب! این شد ماجرای آن ‌بیست‌وسه‌ نفر.