کتاب را گذاشت روی زانوهایش و از لابه‌لای شاخ و برگ بوته رز به هیاهوی بچه‌ها در حیاط نگاه کرد. زنگ تفریح‌های مدرسه را فقط از پشت همین شاخ و برگ‌ها دوست داشت که مثل یک فیلم سینمایی به رفت‌وآمد بچه‌ها در حیاط نگاه کند و مشغول فکر و خیال‌های خودش باشد. یا همین‌جا، روی تکه چوبی که پشت باغچه انتهای مدرسه پیدا کرده بود، بنشیند و درس‌هایش را بخواند. اینجا انگار هیاهو آرام می‌گرفت و آدم‌ها شخصیت‌های نمایشی بی‌کلام در ذهن سارا می‌شدند. بچه‌هایی که می‌آمدند، می‌رفتند، وسط حیاط جیغ و داد می‌کردند، دوتایی راه می‌رفتند یا توپ والیبالشان جایی نزدیکی غار او می‌افتاد. این اسم را اولین بار فیروزه رویش گذاشته بود:«غار سارا». حالا اغلب بچه‌های کلاس می‌دانستند اگر او را در حیاط یا توی کلاس پیدا نکنند اینجا باید سراغش را بگیرند.
در آپارتمان را با شدت باز می‌کند و مثل همیشه پر سروصدا وارد خانه می‌شود:
-سلام بابا! من اومدم.
-سلام مامان! ناهار چی داریم؟ دارم از گرسنگی تلف میشم.
از در حجره که آمد داخل، اولین جای ممکن نشست. سلامِ آهسته اش، شیخ احمد را متعجب کرد. سرش را از روی کتاب بلند کرد و گفت: «خوبی مرتضی؟» وقتی جوابی نشنید از جایش بلند شد و به طرفش رفت. عمامه‌اش را درآورده بود و روی همان زیلوی دَم در دراز کشیده بود. شیخ احمد شانه‌اش را تکان داد و دوباره پرسید: «خوبی مرتضی؟» مرتضی به تکان خفیف سر اکتفا کرد و چشم‌هایش را باز نکرد.
پرسید:«چیزی می‌خواهی؟» دوباره سرش را تکان داد. شیخ احمد برگشت سر درس و کتابش. او به این صحنه عادت داشت.
پرستو علی‌عسگرنجاد- چشم‌هایتان را ببندید و خودتان را در کنار بیست‌ودو نفر از دوستانتان در ذهنتان مجسم کنید. همه‌شان هم نباید هم‌سن‌وسال شما باشند. چند نفر را پانزده‌ساله تصور کنید. چهارده، شانزده و هفده‌ساله هم حتماً بینشان باشد. خب! حالا این گروه بیست‌وسه نفره را از مدرسه، کتابخانه، پارک یا هر جای دیگری که می‌توانند در صلح و شادی کنار هم باشند و گل بگویند و گل بشنوند، بردارید و یک‌راست ببرید به زندان استخبارات بغداد؛ مخوف‌ترین زندان عراق! آن‌هم نه در این عصر رسانه و دنیای مجازی و فنّاوری‌های دیجیتال، که در روزهای دهه شصت، بدون گوشی همراه و جی‌پی‌اس. آن‌هم نه مثل یک دورهمی با لباس‌های مرتب و لبخندهای نقلی، که در لباس اسارت با ترکشی در بازو! خب! این شد ماجرای آن بیست‌وسه نفر.
آرام از روی تخت بلند شد و پاورچین، پاورچین به سمت کلید چراغ دیوارکوب رفت. نور ملایم نارنجی که گوشه اتاق را روشن کرد، نگران سر چرخاند سمت سارا که یک‌وقت بیدارش نکرده باشد. نفس‌های عمیقش، خیال سحر را راحت کرد. سجاده ترمه‌اش را همان گوشه پهن کرد و چادربه‌سر نشست روی سجاده. امشب قرار نبود بی‌خوابی دست از سرش بردارد. بعد از چند ساعت این پهلو به آن پهلو شدن بالاخره پناه برده بود به مأمن آرامشش. عبارت‌های مناجات شعبانیه که روی لبش جاری شد، اشک هم نا غافل سر رسید. صورت خیسش را بالا گرفت و در دل گفت: خدایا تو که می‌دونی، تو که ته قلبمو می‌بینی، خودت کمکم کن.
سلام
انتخاب‌ها در زندگی، زیادی مهم هستند؛ به قیمت خود زندگی! اصلا انتخاب‌ها هستند که زندگی را رقم می‌زنند و می‌شوند خودِ خود زندگی. یک انتخاب خوب و درست، می‌تواند آدم را نجات دهد و مسیر صحیح را برای آینده‌ای درخشان و دوست‌داشتنی پیش پایش بگذارد و کارش را راحت کند.
در مقابل، انتخاب اشتباه؛ گاه یک نه نگفتن به‌موقع یا یک بله بیجا، ممکن است به قیمت نابودی زندگی منجر شود یا زندگی را خیلی سخت کند، تا تصمیم درستی بیاید و جای آن را بگیرد.
در میان فضائل اخلاقی، یکی از برجسته‌ترین فرصت‌های رشد انسان، فضیلتی است به نام مواسات. مواسات به معنای این است که دیگران را در امکانات خودمان شریک کنیم و به تعبیر دیگر، شریک غم دیگران باشیم و دور امکانات خود دیوار خودخواهی و خودبینی نکشیم...
این جملات بخشی از صحبت‌های حجت‌الاسلام سرلک درباره مواسات است. اگر می‌خواهید درباره مواسات و برکات آن در زندگی انسان بیشتر بدانید، گفت‌وگوی نو+جوان را بخوانید:
nojavan7CommentHead Portlet