آن‌قدر دویده‌اید که نفس کم آوردید، وسایل نقلیه‌تان هم دیگر بیش از این نمی‌کشد، با تمام سرعت می‌روید تا از دشمنی که پشت سرتان است دور شوید. نفرات و تجهیزاتشان بیش از شماست و همین حسابی ترس به دلتان می‌اندازد. همچنان امید دارید که ناگهان دریا یا رودخانه‌ای بسیار بزرگ را روبروی خودتان می‌بینید. حتماً در دلتان می‌گویید، دریا اینجا چه می‌کند؟!
شاید حسی مرموز ذهنتان را قلقلک می‌دهد که بدانید آخرش چه می‌شود؟ دوست دارید بدانید پایان این فیلم پر از درگیری که حالا در دنیا به راه افتاده چیست؟ شاید دلتان بخواهد که دنیا یک کلید داشته باشد تا بتوانید با اشاره‌ای فیلم را جلو ببرید و آخر آن را ببینید. دنیا چنین کلیدی ندارد، ولی قوانین الهی و آیات قرآن از آخر ماجرا به ما خبر می‌دهند. می‌توانیم بفهمیم از دو جبهه حق و باطل کدام‌یک شکست‌خورده و بازنده نهایی خواهد بود.
تصور کنید که امروز به شما خبر می دهند به خاطر فلان کاری که انجام داده اید می توانید در هر کدام از دانشگاه های کشور که دوست داشته باشید تحصیل کنید. از آن روز به بعد بخور و بخواب شروع می شود، مهمانی ها را بدون توقف می روید و از هیچ تفریحی نمی گذرید، تا ظهر می خوابید و کتاب های درسی را کنار می گذارید.
ماه رمضان مثل سفره است. یک سفره که روزه و قرآن و دعای افتتاح و ابوحمزه و یاعلی و یاعظیم، همه و همه غذاهایش هستند. از این سفره لقمه‌های کوچکی که خوب هم جویده شود حسابی جذبِ جانت می‌شود.
ما آدم‌های این کره خاکی، وجودمان دو جنبه دارد؛ یکی جنبه بخشیدن‌ها، کمک‌کردن‌ها، مهربانی‌ها و همه صفات خوبی که ما را شبیه فرشته‌ها می‌کند و دیگری هم آن روی مادی و دور از جانِ شما!!! حیوانی‌مان است؛ همان که اگر حواسمان نباشد وسوسه‌ها و دل‌مشغولی‌ها، رویِ فرشته‌گونِ وجودمان را به کنار رینگ می‌کشاند و نمی‌گذارد پرِ پرواز بازکنیم!
ماه رمضان یک فرصت است. فرصتی ویژه برای تمرین و تمرین و تمرین! از آن تمرین‌هایی که حسابی افسارِ جنبه حیوانی‌ات را به دست بگیری و رامش کنی و فرشته‌وار زندگی کنی.
ماه مهمانی خدا از راه رسید درحالی‌که مدت‌هاست درهای مساجد و خانه خدا و حرم‌های امن الهی به رویمان بسته شده و معلوم نیست دوباره چه موقع باز شود.
هریک از ماه‌های قمری نام‌های متعددی دارد. یکی دیگر از نام‌های ماه رمضان ماه مواسات است.(1) آقا فرمودند: «مواسات یعنی همراهی کردن و کمک کردن به برادر مؤمن در همه امور. انسان وظیفه بداند {برای} کمک فکری، کمک مالی، کمک جسمانی، کمک آبروئی. این مواسات است.»(2)
آرام از روی تخت بلند شد و پاورچین، پاورچین به سمت کلید چراغ دیوارکوب رفت. نور ملایم نارنجی که گوشه اتاق را روشن کرد، نگران سر چرخاند سمت سارا که یک‌وقت بیدارش نکرده باشد. نفس‌های عمیقش، خیال سحر را راحت کرد. سجاده ترمه‌اش را همان گوشه پهن کرد و چادربه‌سر نشست روی سجاده. امشب قرار نبود بی‌خوابی دست از سرش بردارد. بعد از چند ساعت این پهلو به آن پهلو شدن بالاخره پناه برده بود به مأمن آرامشش. عبارت‌های مناجات شعبانیه که روی لبش جاری شد، اشک هم نا غافل سر رسید. صورت خیسش را بالا گرفت و در دل گفت: خدایا تو که می‌دونی، تو که ته قلبمو می‌بینی، خودت کمکم کن.
حالِ آن شب سحر، زمین تا آسمان با شب گذشته فرق می‌کرد. نور امیدی توی دلش روشن شده بود که قصد خاموش شدن نداشت. به راه‌های قشنگی فکر کرد که خدا پیش پایشان باز کرده بود. بعدازظهر تلفن زده بود به خانم همسایه و قضیه را گفته بود. برخلاف انتظارش استقبال کرده بود. قرار شده بود یک روز آن خانم برود خانه مریم خانم و سحر هم طرح و ایده‌های بچه‌ها را ببرد. آخر تلفن مریم خانم بغض کرده بود: غصه زندگی این بنده خدا منو ول نمی‌کرد. نمی‌دونی چه خانواده نجیب و آبرومندی هستن. ولی آخه ما تا چند روز می‌تونیم کمک نقدی کنیم یا برای ثوابش کاراشو بخریم؟
nojavan7CommentHead Portlet