فرش قرمز

دانشجویان معترض به این دو خبر، حالا دست به تظاهرات زده بودند. در پانزدهم آذر تظاهرات به بیرون دانشگاه کشیده شد و به زدوخورد و دستگیری تعدادی از دانشجویان کشیده شد.

اما روز بعد یعنی شانزدهم آذر، دانشگاه تهران بیشتر شبیه پادگان‌های نظامی شده بود! نیروهای لشکر۲ زرهی حالا جای دانشجویان را تنگ کرده و در دانشگاه تهران مستقرشده بودند!

اما تبدیل دانشگاه به پادگان تنها رهاورد این لشکرکشی نبود، وقتی تظاهرات بالا گرفت، با صدای تیراندازی در محیط دانشگاه تهران، همراه برگ‌ریزان پاییز، سه تن از دانشجویان نیز به زمین افتادند...

خون این دانشجویان، گرچه زمین را قرمز اما بعضی شعارها را کم‌رنگ‌تر از همیشه می‌کرد؛ تا قبل آن بعضی‌ها می‌گفتند: خدا شاه میهن!

خبر از خدا که هیچ، مثل همیشه خبر از میهن هم نبود! حالا خون سه جوان میهن فرش قرمز ورود نیکسون آمریکایی، به ایران شده بود.

خونی که هرچند به زمین ریخت، اما به هدر نرفت... شاید قبل از آن در بین بعضی سیاستمداران و مردم و... هنوز چهره واقعی آمریکایی‌ها آشکارنشده بود اما این فاجعه، چشمان آن‌ها که به دنبال حقیقت بودند را بازکرده بود...

خونی که زیربنای جنبش دانشجویی و حرکت ضد استکباری دانشجویان را ساخت و حالا نسل امروز در دانشگاه‌ و مدرسه‌ها پرچم‌دار مبارزه با استکبار است...