اول اینکه دقیق ببینیم. درست است که ارزش‌های ما با دوستان هم‌مدرسه‌ایمان متفاوت است، اما آن نگاه‌های عجیب و طردشدن و ... بیشتر یک حس درونی است و اصلاً وجود خارجی ندارد. خیلی وقت‌ها همین هم‌مدرسه‌ای‌ها به ما کمک می‌کنند، هوایمان را دارند، با هم در حال بگوبخند هستیم و در حقیقت آن حس ناخوشایند را خودمان ساخته و با آن درگیر شدیم. خیلی وقت‌ها حس ناخوشایند جدابودن از دیگران واقعیت بیرونی ندارد.
دوم اینکه خودتان را تنها در یک گروه دوستی و هم‌سالان هم‌مدرسه‌ای و هم‌کلاسی محصور نکنید و یک دایره دوستی دیگر هم برای خودتان داشته باشید. این دایره دوستی می‌تواند در کانون، مسجد، تشکل دانش‌آموزی و ... شکل بگیرد. از این گروه هم‌سالان شما احساس تعلق و احساس قدرتی که نیاز روحی‌تان هست، دریافت کرده و می‌بینید که بعد از این کمتر هم تحت فشار قرار می‌گیرید.
در نهایت هم یادتان باشد همه انسان‌ها وجوه مشترک زیادی با یکدیگر دارند. دنبال اشتراکات بگردید، آن‌ها را سردست گرفته و برای حفظ پیوندهای دوستی تلاش کنید و در عین حال مراقبت کنید تأثیر منفی از جمع نگیرید. اگر اعتمادبه‌نفس خوبی داشته باشید، می‌توانید فعال و کنش‌گر اصلی این گروه باشید و با دیگران هم ارتباط برقرار کنید؛ ولی اگر اعتمادبه‌نفس کافی ندارید یا آن گروه اطرافتان ویژگی‌هایی دارند که نگران تأثیرپذیری از آن‌ها هستید همچنان برای تحقق و پیشرفت همان پیشنهاد دوم تلاش کنید.
nojavan7CommentHead Portlet