1. قصه این روزهایمان را دوست دارم، قصه آدم‌هایی که مدام مجبورند با تغییرات مختلف هماهنگ شوند. سبک مدرسه‌رفتن جدید، سبک معلمی‌کردن جدید، سبک تکلیف ارائه‌دادن جدید، سبک امتحان‌دادن جدید و ... قبلاً هم تغییراتی بود که باید با آن هماهنگ می‌شدیم، ولی خیلی دیربه‌دیر و جزئی؛ اما حالا افتاده‌ایم وسط میدان تغییرات بزرگ و متنوع.
2. قصه این روزهایمان را دوست دارم، هرچند هماهنگ‌شدن با تغییرات نیاز به زمان دارد. مادر و پدرهایمان هم از این قاعده مستثنی نیستند و برای هماهنگی با سبک جدید درس‌خواندن ما نیاز به زمان دارند. پس بیا کمی صبورتر باشیم. البته راهکارهایی هم هست که این فرآیند هماهنگی راحت‌تر اتفاق بیفتد.
3. باید اعتمادسازی کنیم؛ یعنی اینکه تا حدی آن‌ها را در جریان درس و مشق و نحوه انجام تکالیف و کارهای خود قرار دهیم.
4. سعی کنیم با برنامه‌ریزی و زمان‌بندی مناسب از کِش‌دارشدن تکالیف و آمیخته‌شدن همه زندگی با فضای مجازی و درس و تکلیف بپرهیزیم؛ حتی اگر در برنامه‌ها زمانی را برای بازی و سرگرمی در فضای مجازی قرار می‌دهیم، به آن پایبند باشیم و به والدینمان هم بگوییم که فقط در این زمان مشغول بازی و سرگرمی در فضای مجازی هستیم.
5. مراقبت‌پذیر باشیم؛ یعنی بپذیریم که والدینمان در مواجهه ما با فضای مجازی نگرانی‌های به حقی دارند و به آن‌ها اجازه بدهیم که از ما مراقبت کنند. همان‌طور که بعدها وقتی پدر و مادر شویم از فرزندانمان مراقبت خواهیم کرد؛ چون عمیقاً دوستشان داریم. البته شاید روش‌های مراقبت با هم فرق داشته باشند.
6. قصه این روزهایمان را دوست دارم، قصه آدم‌هایی که تلاش میکنند اعتمادسازی کنند، برنامه‌ریزی داشته باشند و با درک نگرانی والدینشان، مراقبت‌پذیر شوند.
nojavan7CommentHead Portlet