جور دیگر باید دید

فکرش را که می‌کنی غم عالم روی دلت آوار می‌شود، از این‌که هفته‌هاست نماز جماعت تعطیل شده، هیئت‌ها سوت و کورند، کربلا و نجف و حرم امام رضا علیه‌السلام بی‌زائرند و خانه خدا، خلوت و خالی است. انگار در روزگار سخت آخرالزمانی، همه از موهبت‌ها و رحمت‌هایی که تا قبل از این به چشممان عادی شده بود و شاید کمی هم بی‌بها، محروم شده‌ایم.
شاید خدا دیده که ما آدم‌بشو نیستیم و سربه‌راه نمی‌شویم برای مدتی روی از ما برگردانده تا در تاریکی و سیاهی دنیای قهر و غضبش تنها و بیچاره رها شویم.
این البته برای خودش یک نوع نگاه و زاویه دید است و اتفاقاً دم دست‌ترینش.
شاید اگر از زاویه دیگر یا بهتری به قضیه نگاه کنیم، معادله جور دیگری بشود. 
مثلاً این‌که، خدا هی صدایمان کرد، هی نازمان را کشید، هی هزار نشانه فرستاد که یادمان بیاورد وقت تنگ است و سفر دور و درازمان نزدیک، هی بهانه جور کرد که شاید کمی یادش بیفتیم، اما دید که سربه‌راه نمی‌شویم و آدم شدنی نیستیم.
هی مسجد می‌رویم و خم و راست می‌شویم و زیارت امام رضایمان ترک نمی‌شود، بعضی‌هایمان چندباره زائر کربلا و نجف می‌شویم و برای اربعین نقشه‌ها می‌کشیم و عمره‌ها و واجبمان را به‌جا می‌آوریم، اما به چیزی که باید، نزدیک‌تر نمی‌شویم.
هی دید که حاصل ما از این رفتن‌ها و آمدن‌ها و دور ضریح چرخیدن‌ها و خم و راست شدن‌ها و لب جنباندن‌ها... فقط ظاهر ماجراست و چیزی که باید در دلمان اتفاق بیفتد، چندان رخ نمی‌دهد.
دید که «قالوا بلی»یِ روز الست‌مان را فراموش کرده‌ایم و خواست که «اِنِّي أَعْلَمُ مَا لاَ تَعْلَمُونَ»ش را دوباره اثبات کند.
پس همه واسطه‌ها و دل‌خوشی‌های عادی شده را یکجا از مان گرفت تا به خودمان بیاییم و از پیله تکرار مکررات بیرون بیاییم و این بار برویم سراغ خودش؛ سراغ خود خودش.
او را کنج خانه‌هایمان، در سکوت و تنهایی شب‌های تارمان، در موج بلا و مصیبت‌هایمان، در تک‌تک ثانیه‌ها و لحظه‌ها و روزهای سخت و نفس‌گیر زندگی‌مان پیدا کنیم و با دل‌هایی شکسته و امیدهایی ناامید، از همه‌کس رانده و از همه‌جا مانده، پریشان و مستأصل و سردرگم و با همه وجود، خودش را بخوانیم؛ خود خودش را...
خدا این بار بی‌واسطه می‌خواهدمان و من شک ندارم که امسال، بهترین رمضان عمرمان خواهد بود.