مراقب انتخاب خود باشیم

گاهی زمانه به شما فرصت جبران می‌دهد و گاهی نه. گاهی ممکن است چیزهایی را به واسطه آن انتخاب غلط، از دست بدهی که دیگر قابل برگشت نیست؛ حداقلش عمر است، یا سلامتی، یا فرصت تکرار و جبران یا  ...
البته خودِ گرفتن تصمیم درست و بجا قطعا کار سختی است. برای انتخاب درست، اول باید توکل کرد به خدای بزرگی که ما را آفریده و از خود ما، بهتر ما را می‌شناسد و به احوالمان واقف است. بعد توسل کرد به ائمه معصومین(ع) که شفیع هستند در درگاه خداوند متعال و واسطه فیض و ما را خیلی دوست دارند و بعد هم مشورت و مطالعه کرد. باید جوانب کار را سنجید و تحقیق کرد. البته این توکل و توسل باید در تمام مسیر جاری باشد، ظن خوب به خدا داشتن، خوش‌گمان بودن و امیدواری، اینها اکسیر زندگی‌اند.
برای شناخت باید در زمینه موضوع مطالعه و تحقیق کرد. الان که راهش باز است و به لطف شبکه جهانی اینترنت، همه چیز به‌راحتی در دسترس است. مشورت برای تصمیم‌گیری و انتخاب درست، بسیار اهمیت دارد. صحبت با اهل فن و کاربلدهای موضوع و شنیدن نصایح و نظرات پدر و مادر می‌تواند خیلی راهگشا باشد. پرسیدن نظر دوستان هم خیلی خوب است اما چون همسن و سال ما هستند و تجربه بیشتری نسبت به ما ندارند، خیلی نمی‌توانند کمک کنند و صحبت‌هایشان بیشتر برای همدلی خوب است.
انسان، مختار آفریده شده و اصلا وجه تمایزش با همه مخلوقات خدا همین است که عاقل و آزاد است و حق انتخاب دارد. انسان می‌تواند و باید سرنوشتش را خودش رقم بزند و در برابر همه انتخاب‌هایش هم باید پاسخگو باشد (انا هدیناه السبیل، اِما شاکرا و اما کفورا.  سوره انسان، آیه3 ).
فقط حیات و مرگ ما انتخابی نیست، وگرنه در فاصله این دو اجبار، همه زندگی ما پر است از انتخاب و اختیار. ما خانواده‌ای که در آن به دنیا می‌آییم را انتخاب نمی‌کنیم ولی بقیه زندگی به انتخاب ماست. مسیر تحصیلی، شغلی، خانواده‌ای که در آینده تشکیل می‌دهیم و تصمیم بر اینکه پدر و مادر باشیم یا نه، اینکه چطور انسانی باشیم و ... همه و همه به‌عهده خود ماست.
ما باید تصمیم بگیریم خوب زندگی کنیم و برای دنیا و آخرتمان و خلق خدا مفید باشیم؛ تلاشمان را هم بکنیم، بقیه‌اش را خدا فراهم می‌کند. هر یک قدمی که برای خدا برداریم، خدا هزار برابر به سمت‌مان می‌آید و به جزء جزء زندگیمان برکت می‌دهد. این یک واقعیت است که هر قدر برای خدا زندگی کنیم، هرچه بیشتر فرامین الهی را اجرا نماییم و هر اندازه برای قلب و افکارمان نگهبان بهتری باشیم حضور خدا را بیشتر در زندگی می‌بینیم و نشانه‌ها و معجزه‌های خدا هم ملموس‌تر می‌شود. فقط باید حواسمان به دلمان باشد، همین افکارند که واقعی می‌شوند و زندگی ما را می‌سازند.
یک نکته را هم هرگز نباید فراموش کرد و آن اینکه بعضی وقت‌ها برای انتخاب‌ها باید بها پرداخت. زمانی که تمام مسیر را درست طی کردیم و به نتیجه رسیدیم که بهترین راه همین است، باید با قدرت و توکل و بدون ترس ادامه ‌دهیم. حالا اگر کسی بی‌دلیل خرده‌ای گرفت و آزاری رساند هم نباید ما را بهم بریزد و در ادامه مسیر صحیحی که انتخاب کرده‌ایم، دچار تزلزل کند. البته بحث انتقادهای دوستانه و مشفقانه جداست و باید به آن‌ها گوش داد و در عمل به کار بست.
هیچ‌وقت هم نباید ناامید شد، هرجا فهمیدیم اشتباه کردیم و راه درست را پیدا کردیم، فورا دور بزنیم و از همان‌جا برگردیم تا هم آینده بهتری را بسازیم و هم تا جایی که می‌توانیم گذشته را جبران ‌کنیم.
حرف آخر اینکه دوره نوجوانی سنگ بناست برای خیلی چیزها، برای همه چیز؛ هم برای تمرین درست انتخاب کردن و تصمیم گرفتن و هم ادامه همان انتخاب‌های درست در آینده و هم جبران تصمیم‌های غلط. پس همین الان یا علی(ع) بگو و بلند شو که بعداً خیلی دیر است!