کاپیتولاسیون یا بی‌غیرتی پهلوی؟

قصه‌ش از دو سال قبل شروع شد؛ از ۱۳۴۰ که آمریکا (زمان جان‌. اف. کندی) یه پیغام سرراست واسه رژیم شاه آورد: «اینو تصویب کن!»  
مهر ۴۲، لایحه رو آوردن تو مجلس سنا. چند سناتور، مثل دکتر صدیق و دکتر کاظمی، پرسیدن: «ببخشید این لایحه چی می‌گه؟ این معافیت‌ها و مصونیت‌ها یعنی چی؟» ولی احمد میرفندرسکی، معاون وزارت خارجه، با دو سه جمله آبکی از زیر جواب در رفت؛ چون می‌دونست هرچی توضیح بده، بیشتر گندش درمیاد. سریع و بی‌سروصدا چند بار بلند شدن، نشستن و تصویب شد.  
حسن‌علی منصور لایحه خفت‌بار رو زد زیر بغلش و رفت مجلس شورای ملی. همه می‌دونستن آدم آمریکاست و دستور رو از اون‌ور آب می‌گیره. خودش هم گفت: «من افتخار می‌کنم این لایحه رو تقدیم می‌نمایم»! چند تا نماینده مخالف بودن و حرف زدن، ولی همه رفت تو گوش ناشنوا.  
قانون، بدون اینکه بره کمیسیون‌ها، حتی بدون متن درست‌وحسابی دست نماینده‌ها، تصویب شد؛ یعنی: «عزت و حیثیت ما قابل شما رو نداره.» یه قانون خفت‌بار، با اصرار و پیگیری دربار خودفروخته و نوکرصفت پهلوی تصویب شد.  
به وطن‌فروشی پهلوی‌ها از ده چند می‌دی؟  
یه مجله داخلی مجلس بود که متن کامل سخنرانی‌ها رو چاپ می‌کرد. نسخه‌ای هم رسید دست امام خمینی. می‌گن با دیدن این دسته‌گل پهلوی‌ها، چهره‌شون رفت زیر سایه خشم و اندوه.  
صبح ۴ آبان ۴۳، روز میلاد حضرت فاطمه ^{سلام‌الله‌علیها}، امام اومد بین مردم. وقتی بقیه جرئت نمی‌کردن حتی پچ‌پچ کنن، امام خمینی صاف وسط میدان ایستاد و علیه کاپیتولاسیون فریاد زد. تازه مردم کم‌کم فهمیدن پهلوی‌ها چه آشی براشون پختن.  
امام وسط چراغونیِ عید، با «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُون» شروع کرد: «ایران دیگه عید نداره ... ما رو فروختن ... عزت ما پایکوب شد ... عظمت ایران از بین رفت.»  
امام محکم ایستاد؛ حتی اگه به قیمت تبعید از شهر و کشورش تموم بشه، ولی نذاشت این قانون یواشکی بره واسه اجرا و حیثیت ایرانی لگدمال بشه. 
به شجاعت و غیرت امام از ده چند می‌دی؟