مرض چسبندگی

مرض چسبندگی یک نوع بیماری است که در اثر آن فردِ مبتلا به یک‌چیزهایی می‌چسبد. مثلاً وقتی با تلفن همراهش در شبکه‌های مختلف اجتماعی می‌چرخد انگار دستش آرام‌آرام به گوشی می‌چسبد و گاهی جدا کردنش ساعت‌ها زمان می‌برد. یکی دیگر از علائم این بیماری چسبیدن به رختخواب است که معمولاً صبح‌ها اتفاق می‌افتد. همچنین چسبیدن به صندلی هنگام انجام بازی‌های رایانه‌ای و چسبیدن به مبل موقع تماشای تلویزیون. باید بدانید که اگر حتی یکی از این علائم را دارید متأسفانه شما به بیماری چسبندگی دچار شده‌اید. پس حسابی حواستان را جمع کرده و برای درمان آن اقدام کنید. چون خبر بد این است که این بیماری با سرعت و شدت زیادی پیشرفت می‌کند. اگر جلوی این بیماری را نگیرید بعد از مدت کوتاهی تبدیل می‌شود به یک سرطان بدخیم که ممکن است تا آخر عمر با انسان بماند و یا درمانش سخت شود. بعضی‌ها به آن سرطان تنبلی می‌گویند.

یکی از مهم‌ترین مشکلاتی که سرطان تنبلی برای فرد مبتلا ایجاد می‌کند نداشتن حس لذت است. این توده سرطانی به شکلی روی اعصاب تأثیر می‌گذارد که فرد مبتلا نمی‌تواند به‌اندازه افراد سالم از زندگی لذت ببرد. فرد سالمی را تصور کنید که صبح زود برای کوهنوردی به خارج از شهر می‌رود و یک ساعت مسیر سربالایی را بدون توقف طی می‌کند. وقتی چند دقیقه‌ای برای استراحت روی یک تکه سنگ صاف می‌نشیند از لذت عمیقی سرشار می‌شود که بیمار مبتلا به سرطان تنبلی که همان زمان دچار چسبندگی شدید به رختخوابش شده است از درک آن عاجز است. یک فرد مبتلا به مرض چسبندگی هیچ‌وقت حتی در حالی که در رختخواب گرم و نرمش دراز کشیده، نمی‌تواند به‌اندازه فردی که بعد از یک فعالیت طولانی چند دقیقه برای استراحت می‌نشیند احساس لذت کند.
متأسفانه افراد مبتلا به این بیماری به‌تدریج دچار عقب‌ماندگی شدیدی از جامعه می‌شوند. آن‌ها به علت چسبندگی‌های طولانی به مبل و تخت و گوشی و... از خیلی کارهای مهم عقب می‌افتند. در تصمیم‌گیری‌ها دچار مشکل می‌شوند و زمان زیادی را از دست می‌دهند. دوستان و اطرافیانشان را می‌بینند که چقدر از آن‌ها جلو زده‌اند. معمولاً هم با دیدن موفقیت‌های دیگران و عقب‌ماندگی‌های خودشان بعد از مدتی دچار افسردگی می‌شوند.
بیماران مبتلا به سرطان تنبلی از خودشان هم عقب می‌افتند! شاید بتوان گفت بزرگ‌ترین رنجی که این بیماران در زندگی می‌برند عقب ماندن از آرزوها، اهداف و برنامه‌های شخصی‌‌شان است. این افراد در صورتی که خیلی زود جلوی پیشرفت سرطان را نگیرند و آن را درمان نکنند کم‌کم باید قید اهداف و آرزوهای مهمشان را بزنند.

خطرناک‌ترین ویژگی این بیماری مسری بودن آن است. البته احتمال سرایت آن به افراد با اراده و قوی جامعه، پایین است. اما گاهی پیش می‌آید که درصد بالایی از یک جامعه به این بیماری مزمن دچار می‌شوند. حتی تصورش هم وحشتناک است. فراگیر شدن مرض چسبندگی و سرطان تنبلی در یک جامعه می‌تواند خطرناک‌‌تر از بیماری‌هایی مثل کرونا در جامعه باشد. اما اگر تعداد آدم‌های سالم و قوی در جامعه زیاد باشد آن‌ها مثل قطع کننده‌های زنجیره انتقال، می‌توانند از سرایت این بیماری به افراد بیشتر جلوگیری ‌کنند. به همین دلیل ضروری است هرکدام از افراد جامعه هرقدر که می‌توانند خود را قوی کنند تا در صورت بروز این بیماری در کشور بتوانیم خیلی سریع و راحت از شیوع آن جلوگیری کنیم.