سردسته انگار نه انگارها

انگار نه انگارها حتی در سطح جهانی هم وجود دارند. یعنی کسانی که یا خودشان سردسته شرارت‌های دنیا هستند و یا از شرارت‌های کوچک و بزرگ دنیا حمایت می‌کنند بعد با ژست حق‌به‌جانب در جلسات حاضر شده و دیگران را تروریست و شرور می‌نامند. ضرب‌المثل معروفشان هم شتر دیدی ندیدی است. می‌دانید! این‌یکی از چندین سیاست ناجوانمردانه انگارنه انگارها است آن‌ها با این کار حواس دنیا را پرت می‌کنند. گاه متأسفانه چنان هنرمندانه فیلم را طراحی و بازی می‌کنند که خیلی‌ها باورشان می‌شود. 
ناگفته پیداست که شرارت انگار نه انگارهای جهانی ابعاد و اثراتش بسیار بیشتر از انگار نه انگارهای مدرسه‌ای است. مثلاً دیگر نقشه ضایع کردن یک هم‌کلاسی را نمی‌کشند بلکه از یک رژیم متجاوز و آدمکش حمایت می‌کنند به او پول و سلاح می‌دهند بعد هم انگار نه انگار اتفاقی افتاده است. 
سال‌های دفاع مقدس تجربیات زیادی را برای ما داشت و یکی از این تجربیات، شناختن همین انگار نه انگارها بود. کشورها و سیاستمدارانی که حمایت‌های همه‌جانبه‌ای از صدام داشتند و تا جایی که ممکن بود دست او را از سلاح پر کردند، از پیروزی‌های مقطعی او سر ذوق آمده و کیف کردند. حالا همان‌ها که آن زمان با سلاح‌های شیمیایی زنان و مردان و بچه‌های زیادی را به کام مرگ کشیدند، مدعی صلح و آرامش دنیا شده و دردسرشان به کسانی می‌رسد که دارند خودشان را برای دفاع از کشورشان مجهز می‌کنند.

آقا در این باره می‌گویند: «همین‌هایی که امروز در کشور آلمان، جمهوری اسلامی را به بی‌اعتنایی به جان انسان‌ها متّهم می‌کنند و این اتّهام بسیار ظالمانه و مغرضانه و غیرمنصفانه را به ایران می‌زنند، همان کسانی هستند که اگر نگوییم خودشان، اما حدّاقل این است که بگوییم جلو چشمشان، شرکت‌های آلمانی، رژیم بعثی را با خطرناک‌ترین و جنایت‌بارترین سلاح‌های شیمیایی مجهّز کردند».  1376/2/3
رهبری همچنین می‌گویند: «جنگ، اتّفاقِ خشن و نامطلوبی است؛ اما بالاخره قاعده و قانونی باید داشته باشد. در جنگ هم جوانمردی و ناجوانمردی داریم. نه یک‌بار، نه دوبار، نه مدت یک ماه، دو ماه؛ سال‌های متمادی، شاید پنج سال، شش سال، در این جبهه‌های ایران و عراق، سلاح شیمیایی به‌وسیله رژیم بعثی به کار رفت. این سلاح‌ها را چه کسی به آن‌ها داده بود؟ غیر از کشورهایی که دم از حقوق بشر می‌زنند؟! این سلاح‌ها را غیر از آن‌ها کس دیگری در اختیار رژیم بعثی گذاشته بود؟». 1376/2/3
حالا که سال‌ها از آن تهاجم سخت و ناجوانمردانه می‌گذرد بسیاری از سیاست‌مداران غربی در کتاب‌های خاطراتشان از همین حمایت‌های علنی و غیرعلنی‌شان می‌نویسند. برای همین هم آقا می‌گویند: « خودشان در کتاب‌ها و مقالاتشان نوشتند: شرکت‌های آلمانی - که یقیناً بسیاری از این‌ها را بدون اجازه دولت آلمان نمی‌فروختند - این سلاح‌های شیمیایی و این مواد مرگبار را به عراقی‌ها فروخته‌اند! برای چه فروختند؟ آیا نمی‌دانستند که بناست این‌ها در میدان جنگ به کار برود؟ گاز خردل را کجا به کار می‌برند؟ کسی که سلاح‌های مرگبار شیمیایی را می‌خرد، کجا می‌خواهد به کار ببرد؟ آیا می‌خواهد ببرد در خانه خودش استنشاق کند؟! معلوم است که می‌خواهد ببرد در میدان جنگ مصرف کند.»  1376/2/3
خلاصه که شاید آن‌ها بخواهند با همان ژست انگار نه انگارشان به بقیه ملت‌ها و کسانی که از وطنشان دفاع می‌کنند برچسب‌های تروریست و بی‌اعتنایی به جان انسان‌ها بزنند، ولی جنایت‌های جنگی دشمنان در ایران و حلبچه، عکس شهدای سلاح‌های شیمیایی و خِس خِس نفس هر یک از جانبازان شیمیایی همیشه پیش چشم جهانیان خواهد بود.