ماه مواسات

در این ماه مبارک، روزه گرفتن واجب است و آثار فراوانی دارد. یکی از آثار روزه گرفتن چشیدن طعم گرسنگی و تشنگی است. انسان توانگر هر آنچه را که در زندگی بخواهد، می‌تواند به‌آسانی به دست آورد. خداوند متعال با واجب کردن روزه، زمینه مواسات بین مؤمنین را فراهم کرده است. انسان روزه‌دار با چشیدن طعم بخشی از این سختی‌ها، حال افراد ضعیف جامعه را به‌خوبی احساس می‌کند. به وجود آمدن چنین حسی در انسان سبب می‌شود تا کمک کردن به افراد ضعیف جامعه را وظیفه خود بدانیم.(3)
این احساس وظیفه در مورد جامعه مؤمنین همان مواساتی است که در ماه شعبان و در صلوات شعبانیه از خداوند متعال خواسته بودیم. در بخشی از این صلوات می‌خواندیم «وَ ارزُقنی مُواساةَ مَن قَتَّرتَ‌ عَلَیهِ مِن رِزقِکَ بِمَا وَسَّعتَ عَلَیَّ مِن فَضلِکَ ... »(4) در این بخش از خداوند متعال می‌خواهیم تا با روزی که از فضل و رحمت خود به ما داده است به افراد مستمند و ضعیف جامعه کمک کنیم. 
اگرچه «مواسات با مساوات فرق دارد{و به معنای}برابری نیست»(5) اما می‌توانیم قبل از فرارسیدن ماه مبارک رمضان به استقبال آن برویم. می‌توانیم با سیل خروشان کمک‌های خود به مستمندان بخشی از دردها و مشکلات آن‌ها را کاهش دهیم.

کمک‌های ما می‌تواند به شکل‌های مختلفی انجام شود. مثلاً با توانمندی مالی که خداوند ِمتعال به ما عنایت فرموده است، می‌توانیم در تهیه لوازم ضروری زندگی و غذای نیازمندان کمک بزرگی کنیم. گاهی می‌توان با وساطت بزرگان محله، مشکلی را حل کرد. این را هم نباید فراموش کرد که حتی می‌توانیم با کمک فکری و مشورتی که به یک مؤمن می‌دهیم، او را در حل مشکلاتش یاری دهیم. شرکت در جمع‌آوری و ساماندهی کمک‌های مردمی و رساندن آن‌ها به دست نیازمندان، نمونه بزرگی از مواسات است که در این روزها در سراسر کشور به چشم می‌خورد. این نوع حرکت‌های جمعی باعث شده تا روحیه مواسات در جامعه مؤمنین در آستانه ماه مبارک رمضان شکل بگیرد. روحیه مواسات می‌تواند بخشی از نیازهای مؤمنین در ماه رمضان را برطرف کند.

برای ترسیم بهتر مواسات و نقش بستن آن در زندگی، می‌توانیم به زندگی الگوهای الهی یعنی اهلبیت پیامبر اسلام توجه کنیم. خداوند متعال در قرآن کریم در آیه هشتم و نهم سوره انسان(6)  به یکی از نمونه‌های عالی مواسات با برادران مؤمن اشاره می‌کند‌. امام علی علیه‌السلام به همراه بانوی دوعالم حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها  نذر کردند به شکرانه سلامتی امام حسن و امام حسین علیهما‌السلام و بهبودی ایشان از بیماری، سه روز، روزه بگیرند. در روز اول، اهل‌بیت پیامبر در پاسخ به اظهار نیاز یک مسکین، غذای خود را به هنگام افطار به او دادند و در آن شب، تنها با آب افطار کردند. روز دوم، در هنگام افطار، یتیمی به در خانه ایشان آمد و درخواست غذا کرد. اهل‌بیت پیامبر نیز افطاری خود را به او اعطاء کرده و بازهم با آب افطار کردند. در روز سوم نیز در پاسخ به درخواست یک اسیر، افطاری خود را به او بخشیدند و تنها با آب افطار کردند.(7)
شاید این حد از مواسات با مؤمنین در توان ما نباشد، اما نباید مواسات را فراموش کنیم. هر فرد باید به هر میزان که توان دارد با مؤمنین مواسات داشته باشد و این نمونه عالی از مواسات را الگوی زندگی خود بداند. البته باید یادآوری کنیم که اخلاص در هر کاری مانند نمک غذا است که باید وجود داشته باشد؛ زیرا اخلاص سبب پذیرش اعمال انسان در روز قیامت است.
رمضان، ماه مواسات است. ماهی که باید به یاد مؤمنین باشیم و با الگو گیری از اهلبیت پیامبر ِاسلام کمک کردن به  افراد ضعیف جامعه را از وظایف خود بدانیم.

1. كلينى، محمد بن يعقوب، كافي (ط - دار الحديث) - قم، چاپ: اول، ق‏1429. ج‏7، ص: 382
2. بیانات در دیدار کارگزاران نظام 1386/6/31
3. ابن بابويه، محمد بن على، علل الشرائع - قم، چاپ: اول، 1385ش / 1966م. ج‏2 ؛ ص378
4. مفاتیح‌الجنان. صلوات شعبانیه 
5. بیانات در دیدار کارگزاران نظام 1386/6/31
6. سوره انسان آیه 8«و یطعمون الطعام علی حبه مسکینا و یتمیما و اسیرا »؛ آیه 9 «انما نطعمکم لوجه الله لا نرید منکم جزاء و لا شکورا»
7. مجمع‌البيان فى تفسير القرآن، ج‏10، ص: 615