چنگیزخان چگونه از تلفن همراه‌ استفاده می‌کرد؟

سال‌ها پیش، چیزی به نام گوشی هوشمند، وجود نداشت. تلفن‌های همراه و اینترنت هم به فراگیری امروز نبود. شاید برخی از شما یادتان بیاید که زمانی برای انتقال داده از یک گوشی‌ به گوشی دیگر، نیاز به استفاده از «اینفرارِد» بود! چیزی ماقبل «بلوتوث»! یعنی لازم بود دو گوشی را کاملاً در کنار هم قرار دهیم! این‌طوری، یک عکس، آن‌هم باکیفیت پایین، می‌توانست از گوشی الف به گوشی ب منتقل شود.
اما امروز پیام‌رسان‌ها را ببینید؛ چقدر راحت و در چه حجم بالایی می‌توانند اطلاعات مختلف را در کمترین زمان ممکن، جابه‌جا کنند؛ این امکان جالب‌توجهی است. ولی نکته جالب‌تر اینجاست که این تغییر و تحولات در زمان اندکی رخ‌داده است.

امروز، کارشناسان بسیاری سخن از سرعت‌بالای پیشرفت در وسایل ارتباطی می‌‌گویند که به همراه خود، آسیب‌هایی را نیز در پی داشته. یکی از این آسیب‌ها، اختلاف بین سرعت پیشرفت این وسایل و آموزش عمومی در قبال استفاده از این وسایل است؛ چیزی که با عنوان «سواد رسانه‌ای» مطرح می‌شود.
رهبر انقلاب: «امروز فضاى مجازى یک صحراى بى‌پایانى است که از همه طرفش می‌شود حرکت کرد؛ دیگر مثل سابق نیست که شما بخواهید یک مطلبى را بیان کنید، ناچار باشید روى کاغذ بنویسید؛ هر یک نفرى که بتواند با رایانه کار بکند، یک رسانه است.» ۹۵/۶/۱۶
این دوران و شرایط که در بیان رهبر انقلاب هم بیان شده، نیازمند فراگیری مهارت‌های مختلف است. از تولید محتوای رسانه‌ای مفید و مستند، تا مواجهه با شبهات و تحریف‌ها. البته که «فضای مجازی چیز خوبی است؛ فرصت است امّا کافی نیست. بعضی‌ها برای اینکه پیام‌هایشان را برسانند، چسبیده‌اند به توییتر و مانند این‌ها؛ این فایده ندارد؛ تخاطب (رودررو سخن گفتن) واقعی لازم است، میزگرد، سخنرانی، نشریه، بحث‌های دونفره و سه‌نفره و جلسات تحلیل لازم است.» ۹۶/۳/۱۷

پی‌نوشت: چنگیز، زبانش مغولی بود؛ و الا می دانیم که در زبان و ادبیات فارسی، لوکیشن یعنی موقعیت