یادگاری‌های خانطومان

فاطمه دوازده‌ساله است، دختری آرام که شمرده شمرده صحبت می­ کند. می­ گوید کلاس چهارم بودم که پدرم شهید شد. «شیرین‌ترین خاطره ­ای که از پدرم دارم هدیه­ جشن تکلیفم است، چادر سفید گل‌گلی که پدرم از مشهد خرید. این چادر را نگه‌داشته‌ام تا جشن تکلیف زینب به او هدیه بدهم.» ( فاطمه خواهری دارد که چند ماه بعد از شهادت پدر به دنیا آمده و اسمش زینب است).

​​​​​​​«آن روزهای نزدیک به جشن تکلیف، پدرم در مورد اینکه نمازم را اول وقت بخوانم خیلی با من صحبت می­ کرد، دوست داشت قرآن را حفظ کنم و در مورد حجاب از من می ­خواست مثل مادرم باشم و هرچه مادرم گفت انجام بدهم.»

فاطمه با ذوق، در مورد یادداشت ­هایی که پدرش برایش نوشته صحبت می کند، شهید بلباسی خیلی از روزها که از خانه بیرون می رفت یک یادداشت هم برای فاطمه می ­نوشت. این یادداشت‌ها گاهی از جنس قربان صدقه رفتن یک پدر برای دخترش است و گاهی از جنس یادآوری و توصیه، فاطمه می­ گوید: «مثلاً در یادداشت­ ها می­ نوشت نمازهایت را فراموش نکنی یا اینکه مراقب داداش ها باش یا چیزهایی از این قبیل. بعد از شهادت هم در خیلی موضوعات همچنان با پدرم صحبت می ­کنم، مثلاً از ایشان می­ خواهم برایم دعا کند تا نمازهایم را بهتر بخوانم.»

حرف دیدار که می ­شود گل از گل فاطمه می­ شکفد، توضیح می ­دهد که: «دو بار دیدار رفتم، اولین بار تقریباً هفت ماه پس از شهادت پدرم بود که به دیدار دعوت شدیم، دیدارمان خلوت و خصوصی بود؛ به‌خوبی آقا را می­ دیدم. اولش فکر می­ کردم هنوز این صحنه را از تلویزیون می ­بینم، آقا مادرم را صدا زدند، در گوش زینب که تازه به دنیا آمده بود اذان گفتند و به من هم یک انگشتر هدیه دادند، روز خیلی خوبی بود؛ همان‌طور که فکرش را می­ کردم آقا خیلی مهربان هستند.  قاب عکس پدرم که دست­ نوشته­ آقا را دارد یادگاری نگه‌داشته‌ایم.»

تا اینجا را فاطمه بدون توقف هیجان‌زده تعریف می­ کند و بعد می­ گوید: «آقا آنجا گفتند درستان را بخوانید، من هم برای عاقبت بخیری شما دعا می ­کنم.»

«دیدار دوم، همین دیداری است که بعد از آن در اتوبوس مداحی را تمرین کردیم، آن روز حسابی خوشحال بودیم، من و دوستم سعی داشتیم هرچه بیشتر جلو برویم که آقا را بهتر و واضح‌تر ببینیم ولی خب تلاشمان خیلی نتیجه نداشت، آقا که وارد شدند جمعیت بلند شد و همه به سمت جلو حرکت کردند به همین دلیل ما هم حسابی جلو رفتیم و به نقطه‌ای رسیدیم که دلمان میخواست، حالا آقا را به‌خوبی می ­دیدیم. آقا که نشستند ما هم عکس پدرانمان را بالا گرفتیم که آقا ببینند.»

مهدیه تازه از کلاس رسیده و حسابی خسته است، ولی سر قولش مانده و بلافاصله تماس می­ گیرد که مصاحبه را شروع کنیم. 16 ساله است تصمیم دارد رشته­ تجربی را انتخاب کند، می ­گوید: «پدرم همیشه دوست داشت من پزشک شوم و برای خدمت به مناطق محروم رفته و رایگان به آن‌ها خدمت کنم.» مصاحبه همین ­قدر سریع شروع می­ شود، علتش هم این است که مهدیه دوست دارد هرچه بیشتر در مورد پدرش صحبت کند، شور و نشاط نوجوانی در تمام کلماتش معلوم است و همین مصاحبه را حسابی شیرین می‌کند.

مهدیه می­ گوید: «پدرم یک خواسته­ دیگر هم داشتند، او وقتی از مأموریت می­ آمد به من می­ گفت کاری را دوست دارم ولی تصمیم نهایی را بر عهده­ خودت می­ گذارم، اگر روزی من شهید شدم دوست دارم یک درمانگاه در سوریه به نام من بسازی و خدمت به مردم جنگ‌زده­ سوریه را فراموش نکنی.»

راستش وقتی روزشمار مهدیه را دیدم به عمق رابطه­ اش با پدرش پی بردم، او دفتری دارد که هر بار تعداد روزهای مأموریت پدر را می­ نوشته و بعد هر روز یک خط می­ کشیده تا دقیق بداند برای دیدن پدر چند روز دیگر باید منتظر باشد. خودش در مورد شکل رابطه­ شان می­گوید: «پدرم حسابی مهربان بود و رابطه ­مان کاملاً رفاقتی بود به همین دلیل خیلی جاها باهم می ­رفتیم، مثلاً هر بار که از منطقه برمی­ گشت، پس از یک استراحت کوتاه به خانواده­ شهدا سر می‌زد، از جمله به خانواده­ شهید سلطانی که از شهدای مدافع حرم است، من هم همیشه همراهشان می‌رفتم.»

«وقتی پدرم سوریه بود، خیلی وقت‌ها با خودم و در تنهایی به شهادتشان فکر می­ کردم و از این فکر واقعاً می­ ترسیدم. فکر می­ کردم نتوانم دوری و شهادتشان را تحمل کنم و حتماً خودم هم دق می ­کنم، فکر می­ کردم هیچ تکیه‌گاهی نخواهم داشت، اما واقعاً این‌طور نبود، دو روز بعد از شهادتشان چنان صبر و آرامش عجیبی در خودم احساس کردم که مطمئن هستم از طرف «حضرت زینب» و «حضرت رقیه» سلام‌الله علیها بود. همیشه با خودم می ­گویم که آن‌ها آن‌قدر پدرم را دوست داشتند که حتی پیکرش را هم از حرمشان جدا نکردند.»

«حالا بعد از شهادتشان خیلی وقت ­ها با قاب عکس و بیشتر با لباس و چفیه ­شان صحبت می­ کنم. مطمئن هستم پدرم صدایم را می­ شنود چون به هر شکلی شده جوابم را داده و راهنمایی­ ام می­ کند. توصیه­ های پدرم را خوب یادم هست، اینکه دوست داشتند حافظ واقعی قرآن باشم، حجابم را رعایت کنم، پشتیبان ولایت‌فقیه باشم و هیچ‌وقت از ولایت جدا نشوم. پدرم همیشه می­ گفت: وصیت‌نامه شهدا را بخوانید و شهدای شهر و محله‌تان را بشناسید، آنان را فراموش نکنید و دنبال این باشید که بفهمید اهداف شهدا چه بوده است. همین­ ها را یک‌بار هم در دفتر خاطراتم نوشتند، یک‌بار که قرار بود به سوریه بروند.»

مهدیه هم مثل فاطمه در مورد دیدار حسابی هیجان‌زده صحبت می­ کند و می‌گوید: «اولین بار بود که به دیدار آقا می­ رفتم، من و دوستم دلمان می‌خواست که بتوانیم عبای آقا را ببوسیم ولی نمی‌شد.

نفس عمیقی می­ کشد، مکث کوتاه مهدیه گوش­هایم را تیز می ­کند، وقتی آقا وارد شدند حس عجیبی داشتم، یک‌لحظه احساس کردم واقعاً پدرم را دیده ­ام، در طول دیدار حضور پدرم را می ­فهمیدم. بعد از دیدار خیلی زود دلمان تنگ‌شده بود، هم برای آقا و هم برای پدرانمان، به همین دلیل خانم بلباسی پیشنهاد دادند مداحی که یاد­ داشتیم را هم­خوانی کنیم، هم روحیه‌مان عوض شد و هم حال و هوایمان تغییر کند.»