مه گرفتگی

کم‌کم مه شروع شد. فکر می‌کنم اگر رادیو را روشن کنیم الآن وقتش است که بگوید: «بعد از آنی که در یک انتخاباتی، چهل میلیون شرکت می‌کنند و همه‌ ما تا آخر شب، خوشحال، خرسند... ناگهان از یک‌گوشه‌ای، فتنه‌ای شروع می‌شود؛ ما را بیدار می‌کند؛ می‌گوید: به خواب نروید، غفلت نکنید، خطرهایی در مقابل شما وجود دارد. ۸۹/۶/۲۵»

جاده کوهستانی است و تصور اینکه چند قدم تا دره فاصله داریم ولی آن را نمی‌بینیم مو به تنمان سیخ می‌کند. وحشتناک‌تر از همه این است که مرز جاده و پرتگاه معلوم نیست‌. صدای رادیو : «در شرائط فتنه، کار دشوارتر است؛ تشخیص دشوارتر است. ۸۸/۱۰/۱۹»

چراغ‌ها روشن و لذت دیدن جاده جایش را به دلهره داده بود.

بالاخره ماشینی از راه رسید، پلاکش را خواندیم، از اهالی همان منطقه بود، یعنی جاده را مثل کف دستش بلد است و پیچ‌وخم‌ها را چشم‌بسته می‌رود. چشم تیز کرده و چراغ‌هایش را نشانه گرفتیم. رادیو: «البته خدای متعال حجت را همیشه تمام می‌کند...دست اشاره‌ الهی همه‌جا قابل‌دیدن است؛ منتها چشم‌باز می‌خواهد. ۸۹/۱۰/۱۹»

یک‌چشم مان به جاده و چشم دیگرمان به چراغ‌هایش بود، تا اینکه بعد از یک پیچ تند و حسابی که انصافاً پیچ‌های قبل از آن سوءتفاهم بود،  بالاخره مه تمام شد. ساعت هشت صبح شده بود و خورشید سرزنده‌ترین پرتوهایش را به دامن دره‌ها می‌ریخت، هوا صاف و دره‌های زیبایی که به خاطرش تا اینجا آمده بودیم پیدا شدند. رادیو: «با این حرکت، با این قدرت بر عبور از فتنه و محنت،... این در ما یک‌مرتبه‌ جدیدی از حیات به وجود می‌آورد؛ این‌یک تعالی است، یک ترقی است. ۸۹/۸/۲۶»

پشت سر را نگاه می‌کنم، قشنگ‌ترین منظره همان پیچ خطرناک است، انگار خدا در آن صحنه به‌خوبی خود را نشان داده است صدای رادیو می‌آید: «یکی از این قله‌های فراموش‌نشدنی، همین نهم دی بود. ۸۸/۱۰/۲۹»

​​​​​​​* مطالبی که در گیومه آمده است بیانات آقا است.